Dit is het laatste dagboekdeel dat verschijnt over Winnie. Ik zou heel graag nog lang door willen schrijven over Winnie, maar dat kan niet. Winnie is er niet meer.
Ik heb heel erg gehoopt dat Winnie beter zou worden. Heb hem nog heel veel lekkere hapjes voorgezet. Cherrytomaatjes waren favoriet, maar ook sla en scharrelgraan gingen er nog heel graag bij Winnie in tijdens zijn laatste dagen. En een gekookt eitje afkomstig van de geredde kippen. Van het eigeel bleef hij tot een paar minuten voor zijn dood nog snoepen. Ik heb heel wat gehuild en doe het nog. Winnie is zo tot mijn leven gaan behoren, hij was zo’n verrijking. Ik wilde hem niet kwijt. Ik was bang om hem te verliezen.
Geen kracht meer
In de afgelopen dagen kon Winnie niet meer op zijn poten staan. Hij had geen kracht meer in zijn spieren. Hij kon alleen nog maar schuifelen en dat koste hem veel moeite. Hij kon nog erg genieten van eten en genoot er ook van om op de bank bij mij te zitten en gestreeld te worden. Hij kon zich daar helemaal aan overgeven.
Gisteravond kreeg Winnie het benauwd. En dat ging niet over, hij bleef naar adem happen. Toen was er geen keuze meer en ben ik met Winnie vanmorgen naar de dierenarts gegaan. De dierenarts luisterde naar Winnie’s hart; zijn hartslag was zwak en onregelmatig. Door het liggen van de afgelopen dagen begonnen er op zijn poten al ligplekken te ontstaan. Winnie is heel rustig ingeslapen. Morgen krijgt Winnie een waardige begrafenis in mijn tuin en de geredde legkippen zullen die samen met haan Nicolaj bijwonen.
Bekijk de beelden waarin Winnie zijn laatste rustplaats krijgt, daar waar hij thuishoort, bij de andere geredde kippen:
Mooie haan
Winnie is maar 19 weken oud geworden. Hij begon net een mooie haan te worden. Hij kreeg nog heel veel nieuwe veren. Hij kon niet ouder worden omdat hij zo gefokt is om in korte tijd heel snel te groeien. Zo snel dat zijn spieren zijn lichaam niet meer kunnen dragen en zijn hart letterlijk door dat enorme gewicht zijn lichaam niet meer kan geven wat nodig is.
Toen ik Winnie kreeg was hij net gered van de slacht en pas zes weken oud. Hij kon nauwelijks lopen. Het is triest dat hij 13 weken later ook weer zo eindigt met een gewicht van 5,5 kilo. Winnie was slechts één van die 536 miljoen vleeskuikens die jaarlijks in zes weken tijd in ons land worden vetgemest. Maar Winnie kreeg, in tegenstelling tot al die vele miljoenen kuikens, een gezicht. Hij bleek een enorm lief, gezellig en aanhankelijk kuiken te zijn dat zich langzaam ontwikkelde tot een haan. Een persoonlijkheid had Winnie om U tegen te zeggen. Om respect voor te hebben.
Wie zijn wij
Al die 536 miljoen vleeskuikens en die 7,5 miljoen ouderdieren verdwijnen, na een ongelofelijk ellendig leven gehad te hebben, anoniem in het slachthuis om volstrekt onnodig enkel voor de lekkere trek in het koelvak van de supermarkt te belanden. Terwijl dat allemaal dieren zijn die net als Winnie een eigen persoonlijkheid hebben en lief en grappig kunnen zijn. Maar belangrijker nog: dieren die net zoals jij en ik een leuk en waardig leven willen hebben. Wie zijn wij dat wij hen dat aandoen?
Dank je wel Winnie
Winnie, mijn laatste woorden in dit dagboek zijn speciaal voor jou: dankjewel voor dat je er was en dat ik je heb mogen leren kennen. Je was een mooie, lieve en bijzondere haan. Dankjewel voor wat je me gegeven hebt. Je was een verrijking in mijn leven. Ik zal je heel erg missen. Maar ben erg blij dat ik je gekend heb.
Afscheid
Hieronder de laatste filmpjes met Winnie in de hoofdrol. Helaas zijn het geen vrolijke beelden. In het eerste filmpje kun je zien hoe Winnie het benauwd heeft:
Vogeldierenarts Rob van Dierenkliniek IJburglaan in Amsterdam luistert naar Winnie’s hart:
Het moeilijke besluit is gevallen. Winnie wordt uit zijn lijden verlost:
