Dagboek van Daantje, een gered vleeskuiken, deel 10

Daan is nu 17 weken oud. Hij groeit nog altijd flink en is meer en meer haan aan het worden. Een hele mooie haan, dat wel, maar ook een topzware.

Het gaat niet zo goed met Daan

De meeste geredde vleeskuikens worden niet ouder dan 16 weken. Daan heeft die cruciale leeftijd overleefd, maar voor hoe lang? Ik maak me de laatste weken behoorlijk zorgen over hem. Daan zit vaker en heeft moeite met opstaan. Hij gaat nu in de tuin vaak zittend eten. Ook drinkt hij wat meer en plast veel en heeft diarree. Natuurlijk heb ik zijn ontlasting laten onderzoeken bij de dierenarts. Maar daar was niets verkeerds in te vinden: geen wormeieren, coccidiose, gisten of bacteriën. Vanwege zijn diarree en omdat hij veel plast doe ik nu iedere avond een dikke laag zaagsel in de hondenbench die als zijn nachtverblijf dient en in de huiskamer staat. Dat zaagsel geeft nogal troep, maar gelukkig bestaat er de stofzuiger. Daan ligt in ieder geval lekker zacht en droog. Het zaagsel absorbeert alles goed.

In kratten opeengepakt naar het slachthuis

Daan zit nog regelmatig in de avond een uurtje gezellig naast me op de bank terwijl ik hem streel en naar de televisie kijk. Zo ook vorige week tijdens het tv-programma De Keuringsdienst van Waarde. De aflevering ging over hoe vleeskuikens als Daantje geslacht worden in ons land. De legkippen worden bijna allemaal in België of Polen geslacht. De meeste slachterijen die gebeld werden door de redactie van de Keuringsdienst van Waarde wilden niet meewerken aan het programma. Ze wilden geen pottenkijkers. Slechts één boer en één slachterij wilden dat wel. Bij die boer zag je hoe duizenden vleeskuikens van zes weken oud door een soort veegmachine opgeslokt werden en in kratten werden gegooid. De boer vertelde dat dit diervriendelijker was, maar dat dit bij veel boeren nog niet gebeurt omdat zo’n machine heel duur is. Bij die andere boeren worden de kippen door een vangploeg aan de poten gevangen. Vijf kippen aan de poot per hand. Dat het er dan nog veel ruwer aan toe gaat en dat veel kippen en kuikens hun poten daardoor kneuzen of breken kan niet anders. Wat later zag je de kuikens in de kippenkratten in het slachthuis staan.

Verwerkt tot kipfilet

Als ze pech hebben zitten ze daar urenlang in die kratten opeengepakt gevangen zonder drinken en voedsel. Maar wel met pijn en angst. In dit slachthuis werden de kuikens vergast in cabines. De slachterij noemde de vergassing anders: de kuikens gingen onder narcose…. Door een kijkraampje zag je hoe de kuikens naar adem hapten en langzaam stikten. Bekend uit onderzoek bij vogels is dat vergassing een erg pijnlijke dood is. Eenmaal dood werden de kuikens opgehangen aan hun beide poten en een machine sneed hun keel door en plukte hen kaal en zo werden ze verwerkt tot kipfilet en kippenbouten en in cellofaan verpakt. Onherkenbaar en van hun identiteit ontdaan. In veel andere slachthuizen worden kippen nog electrisch verdoofd, vooral de legkippen treft dat lot. Ze worden dan omgekeerd aan hun poten levend opgehangen en hun hoofd moet door water gaan dat onder stroom staat. Maar het komt vaak voor dat het voltage niet hoog genoeg is waardoor de kippen levend geplukt en opengesneden worden. Ook komt het voor dat de kip zijn kop optrekt en daardoor levend geplukt wordt.

Slachtmachines

In de aflevering kwam ook nog een man aan het woord die slachtmachines produceerde. Apetrots vertelde hij dat het merendeel van de machines in de kippenslachterijen over de hele wereld uit Nederland kwam en door zijn fabriek gefabriceerd is. Waar je als Nederlander trots op kunt zijn … Ik schaam me diep.

Stop met kip eten

We hebben de hele uitzending samen uitgekeken. Daarna waren we er stil van, Daan en ik. Ik voelde me machteloos: anderhalf miljoen kuikens per dag worden er zo vermoord in ons land. Wat kan ik daar in godsnaam aan veranderen, behalve dan dat ik door Daantjes dagboek al die miljoenen kuikens een gezicht probeer te geven. En dat ik aan mensen vraag te stoppen met kip eten. Ik bleef die beelden maar zien: die bange kuikens in die kratten en die naar adem happende kuikens in de cabine. En die ene kip die je met haar ene oog nog aankeek, terwijl haar keel was doorgesneden en het bloed uit haar bekje liep. Hoe kunnen wij mensen hen dit aandoen?

Ik ben zo blij dat Daantje nu veilig is en dat ook al de andere ziekenboegkipjes in mijn kamer en de geredde legkippen in mijn tuin veilig zijn. Dat zij ontkomen zijn aan wat hun lot was. Dat zij niet voor de lekkere trek vermoord zijn.