Dagboek van Daantje, een gered vleeskuiken, deel 12

Daan is nu ruim 19 weken oud. Hij is een heuse haan geworden. Zijn hals is bekleed met lange veren en hij heeft een grote kam en grote lellen. En zijn staartveren worden ook steeds langer.

Lekker kukelen

Daan kukelt er ’s morgens en ’s avonds flink op los. Op zondagochtend is het hier in huis feest: haan Nicolaj begint in de keuken met kukelen waarop Daan reageert in de huiskamer. Om geen boze buren te krijgen mogen ze op zondag pas om tien uur naar buiten. Beide heren vinden dat maar niks, met als resultaat dus een hoop gekukel heen en weer. Gelukkig heb ik geen bovenburen en alleen maar aan één kant van mijn huis alleraardigste buren.

Daan gaat af en toe op de versiertoer

Het gaat met Daan gelukkig nog goed. Hij zit wel wat vaker, maar met een gewicht van zo rond de vijf kilo is dat ook wel logisch. Vandaag betrapte ik hem er zelfs op dat hij een nieuwe inwoonster, de geredde legkip Fiegeltje, trede. Ik kon er nog net een foto van maken, al is die niet erg scherp. Ik heb nog geen kip ontmoet die het heel graag wilde. Meestal proberen ze toch weg te vluchten. Gelukkig is het wel snel voorbij en lijkt de kip daarna niet erg ontdaan. Daan krijgt het alleen voor elkaar bij de nieuwelingen. De kippen die er al waren, ook de kleintjes, accepteren het niet van hem en gaan in de aanval als hij iets lijkt te willen proberen. Gelukkig maar, want Daan is wel heel erg zwaar voor een krielkipje.

Twee geredde kalkoentjes

Daans blijdschap dat hij zijn grote nachtverblijf eindelijk weer terug had, omdat kipje Aya kon verhuizen naar een ander verblijf, heeft niet lang mogen duren. Daan moest weer plaats maken. Dit keer niet voor een doodzieke legkip, maar voor twee geredde kalkoentjes. Hannah en Sofie heten ze en ze zijn pas zeven weken oud. Ze zijn samen met de kalkoentjes Karin en Karel II gered uit een stal waar duizenden kalkoenenmeisjes opeengepakt bij elkaar werden gehouden voor de vleesindustrie. Een hel was het daar: met zijn vijven op een vierkante meter moesten ze leven. Als je bedenkt dat ze 10 kilo wegen als ze met 16 weken oud naar de slacht gaan, dan hebben ze erg weinig ruimte in die stal. Al die tijd zitten ze in hun eigen urine en poep. En hebben ze helemaal niets te doen. Daarom worden ook hun snavels gekapt zodat ze elkaar niet al te heftig uit eindeloze verveling kunnen pikken. Net zoals bij de vleeskuikens als Daantje worden de kalkoenen ook expres ziek gemaakt met de ziekte obesitas. Ze zijn zo gefokt dat ze heel snel groeien. De jongetjeskalkoenen worden zelfs 20 kilo zwaar. Zo’n 10 procent van hen sterft daardoor voortijdig. Door dat grote verschil in gewicht zitten de mannetjes altijd gescheiden van de vrouwtjes. Bevruchting vindt plaats middels kunstmatige inseminatie omdat de mannetjeskalkoenen daar niet eens meer toe in staat zijn.

Kalkoenenschuur

De kalkoentjes Karel II en Karin hebben we naar Bas van het tv-programma Utopia gebracht. Zijn eigen kalkoentje was door een hond doodgebeten en hij wilde heel graag een kalkoen uit de bio-industrie een beter leven geven. De kalkoentjes blijven van de stichting. Als Utopia stopt komen Karin en Karel II weer naar ons en mogen ze bij Hannah en Sofie gaan wonen.

Hannah en Sofie wonen tijdelijk bij mij. Ze waren in het begin heel erg bang. Zoveel prikkels, ze waren niets gewend. Gelukkig gaat het iedere dag een stukje beter en blaast Sofie alleen nog maar een beetje naar me als ik haar ’s avonds uit de ren haal. Over een aantal weken verhuizen ze naar Jacqueline van onze opvang in Twijzelerheide in Friesland. Bij Jacqueline mogen ze oud worden, lekker in vrijheid rondscharrelen en gewoon kalkoen zijn. Maar eerst ga ik samen met Hannah het verhaal van haar, Sofie en hun familie opschrijven. Zodat zij die achtergebleven zijn in die hel en gruwelijk aan hun einde komen niet worden vergeten.

En Daan? Daan heeft natuurlijk inmiddels een nieuw nachtverblijf gekregen. Een nachtverblijf dat maar een ietsje pietsje kleiner is dan dat waar Hannah en Sofie nu in zitten.