Daantje is nu 11 weken oud. En ik heb me vergist: Toen ik Daantje als kuiken van zes weken oud voor het eerst in mijn handen had, voelde ik gewoon dat dit een assertieve dame zou worden. Maar sinds een week weet ik dat ik het met mijn aanvoelingsvermogen helemaal mis had. Daantje is geen zij maar een hij! Daantje is onmiskenbaar een haan aan het worden. Het begon ermee dat Daantje vorige week een poging deed om haan Nicolaj, die in de keuken in zijn kooi ‘s nachts kukelde, na te bootsen. Dat leek die eerste keer nog nergens op. Maar na die keer volgden nog vele keren en inmiddels kukelt Daantje iedere nacht en vroege ochtend vrolijk mee wanneer Nicolaj begint. Gelukkig klinkt het gekukel bij Daantje nog niet zo schel en hard als bij Nicolaj. Hij klinkt nogal schor, als een puber met de baard in de keel. Ik kan er rustig doorheen slapen.
Het is even wennen, maar Daantje is er als haan niet minder welkom om. Al denkt haan Nicolaj daar soms net ietsje anders over. Een paar keer per dag rent hij Daantje achterna om hem even goed te laten weten dat er maar één de baas is over al zijn vrouwen.
Helaas zijn de meeste hanenkuikens helemaal niet welkom. In de legkippenindustrie worden jaarlijks 30 miljoen kuikens nadat zij heel veel moeite hebben gedaan om uit het ei te kruipen, als warm welkom in de mensenwereld versnippert of vergast om te eindigen in de diepvries als voer voor de kat. Triest en te walgelijk voor woorden hoe wij mensen met dieren omgaan. Maar ergens hebben deze kuikens nog geluk gehad: beter snel dood dan een ellendig leven als hen in de legindustrie waar je massaal met duizenden andere hennen op elkaar gepakt opgesloten zit en na een jaar uitbuiting op een gruwelijke manier eindigt. Ei, ei, ei wat zijn we blij … In de vleeskuikenindustrie blijven de haantjes wel leven. Het maakt namelijk niet uit dat ze haan zijn, ze worden toch nooit volwassen.
Bijna dagelijks bellen mensen mij op met de vraag of wij van Red een Legkip een plekje voor hun haan hebben. Ik vraag dan hoe ze aan die haan komen en dan is de uitkomst vrijwel altijd dat het zo leuk was om de eieren uit te laten broeden. Heel schattig al die kuikentjes. Maar als ze groter worden en meer dan de helft is haan, dan zijn ze opeens niet meer welkom. Of ze hebben kuikens bij een fokker gekocht die hen verzekerde dat het hennen waren en nu blijkt er een of twee van hen toch een haan te zijn. Dat je als je kuikens koopt bij een fokker je ook schuldig maakt aan de dood van de haantjes, dat beseffen mensen niet. Helaas is het inherent aan fokken dat er altijd een overschot is aan hanen. Omdat bijna niemand een haan wil, worden die vrijwel altijd afgemaakt. En dan heb je nog van die mensen die bevruchte eieren kopen en ze uitbroeden onder de warmtelamp. Zogenaamd voor hun kind, maar stiekem vinden ze het zelf ook heel erg leuk. Hopeloos zijn die mensen die expres voor hun eigen plezier een kuiken zijn moeder en soortgenootjes onthouden. Plezier dat plotseling weg is als blijkt dat het een haantje is. Mensen voelen zich vreemd genoeg vaak al heel goed en barmhartig wanneer ze ons bellen. Vertellen dat ze toch echte dierenvrienden zijn en de haan niet willen dumpen of slachten. Alsof dumpen een gewone optie is! Tegenwoordig adviseer ik zulke mensen om hun verantwoording te nemen: Als je de hennen weg doet, waar veel makkelijker een goed huis voor te vinden is, kun je de hanen gewoon in vrede bij elkaar houden. En als ze ‘s morgens vroeg overlast veroorzaken dan kun je dat makkelijk voorkomen door ze in de nacht in huis of in de garage te zetten. Een klein beetje meer moeite en je kan de haan, die door jouw schuld op de wereld is gekomen, best houden. Zo’n dier heeft er tenslotte ook niet om gevraagd.