Dagboek van Daantje, een gered vleeskuiken, deel 13

Het is lang geleden dat ik over Daan geschreven heb, de laatste keer was in november. Dat lag niet aan Daan, met Daan gaat het goed. Maar er gingen vlak achter elkaar een aantal dierbaren dood. Eerst stierf geredde legkip Leentje. Maar een paar weken heeft Leentje van haar vrijheid buiten kunnen genieten. Als geredde legkip uit de kooihuisvesting kwam ze vanuit de opvang in Dreischor bij mij in de ziekenboeg terecht omdat ze een cloacaproplaps had. Na behandeling bij de dierenarts en een antibioticakuur werd ze weer beter. Blij dat ze was toen zij uiteindelijk buiten met haar voetjes kon rondscharrelen in de tuin tussen de andere kippen. Zo triest dat ze dat maar zo kort heeft kunnen doen. Daarna bleek mijn 88 jarige moeder ernstig ziek. Nadat wij in het ziekenhuis hoorden dat ze niet lang meer te leven had, volgden er voor haar nog een paar moeilijke en zware weken tot ze dood ging. Haar dood was een verlossing. En alsof dat nog niet genoeg was, ging vlak daarna het jonge geredde kalkoentje Sofie voor mijn ogen dood. Arme Sofie, ze was nog zo jong en had het in het leven toch al zo slecht getroffen door lange tijd met duizenden soortgenootjes in een schuur opgesloten te zitten. Zo’n geredde jonge kalkoen gun je een mooi en lang leven. Sofie met haar mooie grote blauwe ogen, haar lelijk afgeknipte snavel, zo’n aandoenlijk mooi en lief dier was zij. Zo oneerlijk haar dood. Met de dood volgden drie begrafenissen, waarvan twee met enkel kippen, twee hanen en een overgebleven kalkoentje als toeschouwers en de derde met een handjevol menselijke familieleden. De lust om over Daan te schrijven was me hierdoor een tijd lang vergaan.

Daan is volwassen geworden

Maar het leven gaat door en gelukkig is Daan nog springlevend. Hij is nu 31 weken oud en helemaal volwassen. Hij heeft een mooie zware kukel die hij heel vaak laat horen. Een joekel van een haan is Daan geworden met mooie witte lange hals- en staartveren. Hij weegt ruim 5 kilo. Helaas heeft haan Nicolaj de volwassen wording van Daan ook opgemerkt. Of het daardoor komt of door de integratie van kip Utopia die niet bepaald vlekkeloos verliep omdat zij met iedere kip ruzie maakte, ik weet het niet … maar haan Nicolaj accepteert Daan niet meer. Ik was in de tuin bezig en zag het vlak voor mijn ogen gebeuren: Nicolaj die voorheen Daan altijd om zich heen verdroeg, ging in de aanval en joeg Daan op. Daan die angstig de hele tuin kris kras door rende. Daan die door zijn enorme overgewicht niet snel kon zijn en daarom het grote kippenhok in vluchtte en probeerde zich daar in de hoek onzichtbaar te maken. Nicolaj die Daan achterna stormde en die met zijn snavel hard op Daan in begon te pikken. Daan die in doodsangst begon te gillen. Mij restte niets anders dan heel gauw die arme Daan te redden.
Ik duwde Nicolaj opzij en tilde Daan op. Een paar druppels bloed kleurden enkele van zijn mooie lange witte halsveren rood. In mijn armen bracht ik Daan naar binnen. Wat hijgde die Daan enorm en wat klopte zijn hart ontzettend hard. Hij was helemaal overstuur en buiten adem. Ik zette Daan in de grote hondenbench waar hij altijd ’s nachts in slaapt. Dood en doodop was Daan. Die dag en nacht was ik heel bang dat het Daan zijn einde zou worden. Dat zijn hart het zou begeven. Maar gelukkig krabbelde Daan na een dag van enkel rusten en slapen weer op.

Er wordt binnen flink gekukeld

Het was me ondertussen duidelijk geworden dat Daan en Nicolaj niet meer samen in de tuin konden rondscharrelen. Dus zette ik Daan in de tuin in de grote hondenren, zodat hij er toch nog een beetje bij hoorde en contact met de andere kippen kon maken. Maar Daan vond dat helemaal niets en begon aan één stuk door te kukelen. Waarop haan Nicolaj ook aan één stuk door terug kukelde. Als je zoals ik midden in de stad tussen de flats woont dan weet je dat het op deze manier niet lang goed kan gaan zonder burenruzie. Er zat daarom niets anders op: om de beurt zitten de beide heren nu binnen flink te kukelen en buiten tussen de kippen rond te scharrelen. Ik weet het, het is absoluut niet ideaal. Maar in de gegeven omstandigheden is het op dit moment de beste oplossing.